مراحل دریافت پروانه بهداشتی تولید آب معدنی و آب آشامیدنی
معدنی بودن آب های معدنی بایستی توسط مرکز آزمایشگاههای مرجع کنترل غذا و
دارو تائید گردد و بررسی آنالیز آب معدنی باید بر اساس آخرین تجدید نظر
استاندارد ملی ایران به شماره ۲۴۴۱ تحت عنوان ویژگی های آب معدنی طبیعی
قابل شرب و آخرین تجدید نظر استاندارد ملی ایران به شماره ۴۴۰۳ تحت عنوان
ویژگی های باکتریایی آب معدنی و استاندارد ملی ایران به شماره ۵۸۶۹ آب
معدنی انجام گیرد. پس از بهسازی اطراف چشمه و یا چاه ، نمونه برداری در
چهار فصل متوالی باید توسط کارشناس بهداشت و انجام گردیده و ویژگی های
میکروبی و شیمیایی نمونه توسط آزمایشگاه ها معتبر انجام پذیرد. چنانچه
نتایج میکروبی هر یک از چهار فصل، با ویژگی های مندرج ضوابط فنی مطابقت
نداشته باشد ، صدور پروانه ساخت آب معدنی کان لم یکن تلقی می شود. ادارات
کل بهداشت در زمان تمدید پروانه ساخت نسبت به استعلام رعایت حریم های کیفی و
کمی محل استحصال آب، از شرکتهای آب منطقه ای عمل می کنند. بدیهی ا ست
ویژگی های آب در زمان تمدید پروانه ساخت باید مطابق با ویژگی های تایید شده
در زمان صدور پروانه مذکور باشد.
استخراج آب معدنی
– فاصله چاه و چشمه از هرگونه آلاینده شهری، روستایی، توریستی، جهانگردی، صنعتی باید حداقل ۵۰۰ متر باشد.
– استخراج آب های معدنی باید به نحوی باشد که از آلودگی و اختلاط آب معدنی با سایر آب ها جلوگیری به عمل آورد.
–
مقدار آب معدنی ذخیره شده در محل استخراج نباید از ۲۵ تا ۳۰ % حجم استخراج
روزانه آب معدنی تجاوز نماید و به علاوه در زمان نگهداری از عدم آلوده شدن
آب و کاهش کیفیت آن اطمینان حاصل شود.
– لوله ها، لوازم و تجهیزات
انتقال آب از چشمه و یا چاه به کارخانه بایستی از جنس پلی اتیلن سنگین
مناسب ( Food Grade ) و یا استنلس استیل مناسب (ضد زنگ) صنایع غذایی بوده و
به آسانی قابل شستشو باشد. مسیر لوله ها و مخازن و اتصالات آب های معدنی ،
آشامیدنی و غیر آشامیدنی باید از یکدیگر جدا باشد و ترجیحا با رنگهای
مختلف بوده به طوری که از اختلاط آب های آشامیدنی و غیر آشامیدنی با آب
معدنی جلوگیری شود.
– در صورتیکه کارخانه متقاضی تولید و بسته بندی هر
دو محصول آب آشا میدنی و آب معدنی باشد، می بایست سالن ها و خطوط تولید از
یکدیگر مجزا باشند.
– نام تجاری آب آشامیدنی و آب معدنی تولیدی در یک واحد بسته بندی آب، با رعایت سایر شرایط باید متفاوت از یکدیگر باشند.
– حمل و نقل آب معدنی طبیعی برای بسته بندی و یا هر فرایند دیگر قبل از بسته بندی مجاز نیست.
ضوابط آب بسته بندی آشامیدنی در ایران
سند ۶۶۹۴ مؤسسه استاندارد وتحقیقات صنعتی ایران، سند معتبر دارای تعاریف
و ضوابط کیفی برای تولید و توزیع آب بسته بندی آشامیدنی در ایران بوده و
برای تمامی کارخانجات و فعالان صنعت بسته بندی آب آشامیدنی لازم الاجرا
است. در این سند اشاره شده است که در تاکید شده که افزودن گاز کربنیک و
هرگونه مواد دیگر مانند نگهدارنده، طعم دهنده و یا شیرین کننده به آب
آشامیدنی در فرایند بسته بندی مجاز نیست و میزان مطلوب PH آب می بایست بین
۶٫۵ تا ۸٫۵ و حداکثر تا ۹ مجاز باشد.
تفاوت آب معدنی با آب آشامیدنی
استاندارد آب معدنی با آب آشامیدنی متفاوت است. برای مثال کسی که آب
معدنی تولید میکند، حتماً باید این آب را از منابع چشمه یا از منبع
زیرزمینی برداشت کند و این منبع حتما باید خارج از محدوده شهری، صنعتی و
دامداری واقع باشد. همچنین باید این آب طی چهار ساعت آنالیز شود و تلورانس
تغییرات مولفهها و پارامترهای آن در این زمان عددی منطقی باشد. همچنین در
تولید آب معدنی، تولیدکنندگان اجازه استفاده از هرنوع روش تصفیه ندارند.
در
تولید آبهای آشامیدنی، نیازی به آنالیز چهار ساعته نیست و لازم نیست منبع
آن حتما در مناطق کوهستانی باشد. این آب میتواند از هر منبعی برداشت شود،
اما باید همه تصفیه و ضدعفونیهای لازم روی آن انجام شود. در نهایت هر دو
محصول ایمن و کاملاً پاک هستند. آب آشامیدنی، همین آب شرب معمولی است که
مجددا تصفیه میشود. یعنی آب معمولی را مجددا تصفیه میکنند تا از نظر
فاکتورهای سلامتی کاملا مورد اطمینان باشد و بعد بستهبندی میکنند. بر این
اساس پیگیری شده، برندی که آب آشامیدنی است، روی آن “آب آشامیدنی” و آن که
از چشمهها و معادن برداشت شده، “آب معدنی” نوشته شود.
منابع آب معدنی در طبیعت ایران
سرزمین ایران با داشتن دو رشته کوه البرز و زاگرس، دارای چشمه ها و
منابع آب معدنی فراوانی است که هرکدام دارای ترکیبات متفاوت و ارزشهای شرب،
درمانی و اکوتورسیم هستند. بررسی و شناخت آبهای معدنی در ایران از یک قرن
پیش توسط سیاحان و هیئتهای علمی خارجی شروع شده و تعدادی نیز مورد آزمایش و
نمونه برداری قرار گرفته اند. در سال ۱۳۰۷ آبهای معدنی شمال شرق تهران و
در سال ۱۳۲۸ آبهای معدنی محلات و اردبیل بررسی و مطالعه شدند. همچنین در
سال ۱۳۱۵ ایستگاه های آب معدنی رامسر و لاریجان ساخته شدند. در سال ۱۳۴۴،
گزارش شناخت منابع آب معدنی آذربایجان توسط دکتر مافی و دکتر مقدم از
اساتید دانشگاه تهران تهیه و چاپ شد. در ادامه خواص فیزیکی، شیمیایی و
میکروبی بسیاری از چشمه های آب معدنی توسط دکتر جنیدی مورد بررسی قرار
گرفت. در این خصوص می توان به مطالعات تکمیلی آقایان دکتر عباس خدابنده ،
دکتر محمدرضا غفوری و دکتر محمود شریعت نیز اشاره نمود.
در مجموع طبق
آخرین مطالعات، وجود ۳۵۰ چشمه آب معدنی در ۴۰ منطقه کشور گزارش شده که در
چهار رده بیکربناته، کلروره، سولفاته و سولفوره تقسیم بندی می شوند.
منبع : پارس رابین